Επί Γης Ειρήνη

Ετούτο το φθινόπωρο, που ξέμεινα μονάχος
με καίει το κορμάκι μου και του μυαλού το πάθος

Ανέβηκα, κατέβηκα, πάλι στα ίδια είμαι,
να σκέφτομαι πια δεν μπορώ σε οποία θέση κείμαι

Στη μέση θέλω να σταθώ, μα δεν μπορώ ακόμα
αν θα πετάξω θα χαθώ, αν όχι θα' μαι πτώμα

Γι' αυτό λοιπόν εξάπλωσα, τον κόπο να γλιτώσω
μπρούμυτα και προσπάθησα τη γη για να γκαστρώσω

Και δώστου-δώστου έφτανα, εκόντευα στη λύση
μέγα κρατήρα άνοιξα με τερατώδη στύση

Μυρμήγκια χίλια έλιωσα με το στεγνό γαμήσι,
που μου φωνάζαν με καημό "σεβάσου, ρε, τη φύση!"