Guitar - Peter Nalitch

Αντίο κύριε Αλέκο

Μιας και κανείς δεν πρόκειται να δει αυτή την ανάρτηση, καθότι το blog έχει να χρησιμοποιηθεί κοντά 4 χρόνια, οφείλω να ομολογήσω πως νιώθω μια κάποια ελευθερία όσον αφορά το να εκφράσω ελεύθερα τις σκέψεις μου. Θα ξεκινήσω με την αναφορά μου σε ένα φίλο, κι έναν από τους τρεις ανθρώπους που τίμησαν αυτό το blog δημοσιεύοντας σχόλια, ο οποίος δεν είναι πια κοντά μας. Ο λόγος για τον κύριο Αλέκο, έτσι τον φωνάζαμε μια ζωή -το ονοματεπώνυμο θα προκαλούσε αμηχανία, ο οποίος έφυγε λίγο μετά τα σαράντα του χρόνια από έναν καρκίνο που υποτίθεται ότι είχε θεραπευτεί. Δεν έχω πολλά λόγια να πω αυτή τη φορά για το σπουδαίο αυτό άνθρωπο, ίσως σε κάποια άλλη ανάρτηση να τον τιμήσω όπως πρέπει, θα περιοριστώ απλά στο να αναφέρω πως ο κύριος Αλέκος υπήρξε για μένα ο καλύτερος δάσκαλος της ζωής, ίσως μετά τον πατέρα μου, και μια σανίδα σωτηρίας σε φουρτουνιασμένους καιρούς της ζωής μου. Χάθηκε άδικα, πιστεύω, κι αθόρυβα, όπως αθόρυβα έζησε κι όλη του τη ζωή. Αντίο κύριε Αλέκο, θα μας λείψουν πολύ, ήδη μας λείπουν, οι μαγικές βραδιές στο Αχίλλειον που παίζαμε σκάκι και σαρκάζαμε τη ζωή σκαρώνοντας σατιρικά ποιηματάκια. Δυστυχώς, φοβάμαι πως σ' αυτόν τον αποχαιρετισμό δεν χωρούν σκωπτικά στιχάκια, η μοίρα όλων των ανθρώπων φρόντισε για τον κωμικοτραγικό επίλογο αυτής της ωραίας, ίσως και λίγο θλιβερής ιστορίας, οπότε θα περιοριστώ απλά σε ένα αντίο...
Δεν είναι ειρωνικό το γεγονός πως κανείς δεν θα διαβάσει αυτή την ανάρτηση γι' αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, ή το ότι ακόμα κι αν κάποιος τη διαβάσει δεν θα καταλάβει για τι ή για ποιον γράφω; Ποσώς με ενδιαφέρει. Παρεμπιπτόντως, σε λίγες μέρες φεύγω για την Αγγλία για να κάνω το διδακτορικό μου οπότε όλα αυτά τα αφήνω πίσω μου. Ποιος ξέρει όμως, μπορεί τελικά να πάρω τα skoptika μαζί μου.
Αντίο κύριε Αλέκο, αν είστε κοντά στο Θεό πείτε καμιά καλή κουβέντα και για μας εδώ κάτω.
Αντίο.